Duivels dilemma!!
Gisteren was het nieuws goed, maar betekende eigenlijk alleen maar dat ik niet nog een keer geopereerd hoef te worden.
Alleen maar?? Onzin. De eerste keer met open en naïef vizier erin en prima uit gekomen! Met de kennis van nu gaat hem dat natuurlijk niet meer worden. Dus blij!!!
Dan het vervolg….
Bestraling: ja
Chemo: nee
Castratie (hormoon blokkers): nee
Iets heel anders, maar wel relevant. Vandaag op school, fijn, gezellig en helemaal goed. Die energie is belangrijk en wil ik houden. Lekker werken, geen patiënt zijn, maar werken.
Ondertussen rollen de afspraken binnen en dinsdag naar de oncoloog. Dat is een soort van hekserij waar ik niet heen wil!! Wie bedenkt het dat ze je slopen in je eigen belang?? Voel heel erg dat ik die sloop niet wil….
Duivels dilemma:
Als ik het hele circus doe: bestraling, chemo en hormonale castratie en dan is er nog steeds een kans dat de kanker ergens terug komt. Als ik het niet doe, ook. Waar komt het dan door? Als ik geen chemo heb gedaan, natuurlijk daarom. Als ik wel chemo doe, was het voor niks. Leven en lust naar de kloten en waarom? Omdat ik wel of niet chemo heb gedaan.
Kaal en gesloopt en vervolgens gecastreerd. Dat is het protocol. Zou top zijn als iemand een woord voor vrouwelijke castratie weet! Dat heet nu een hormoon kuur. Klinkt lief, maar komt op castratie neer.
Spijt, spijt, spijt….
Altijd en in alle gevallen spijt.
Spijt als over drie jaar blijkt dat het elders, onbehandelbaar terugkomt en ik heb afgezien van de chemo en castratie.
Spijt als ik met mijn haar in mijn handen mezelf verloren ben…
Duivelse dilemma’s en zo blij dat mijn liefde en kinders elke keuze steunen