Tussen de brochures over bijwerkingen, haarstukken, picc-lijnen en nog eens heel veel A-4tjes over de bijwerkingen.
Vrijdag in tranen het ziekenhuis uit en liefst nooit meer in! Juist omdat dat laatste geen optie is na de uitleg van de uitslag van de mamaprint, was het kut. Wij hebben twee uur lang opsomming van alle bijwerkingen gekregen; als ik daar maar een tiende van krijg, ben ik nog de lul.
Wanneer ik niks doe is er een kans van 29% dat mijn kanker elders in mijn lichaam terug komt. Dan overigens niet meer te genezen en een levensverwachting van 2 tot 5 jaar.
Doe ik wel wat, chemo en hormoon therapie is die kans 20% minder. Dat is dan eigenlijk geen gokken meer en voor één van mijn kinderen “nou makkelijke keuze toch”?
Van het weekend veel gepraat, gelachen, gehuild en toch ook lekker bezig geweest. Langzaam groeit de gedachte dat het niet ander is en dat het een te overziene periode is;
4 keer om de twee weken AP en dan 12 weken elke week Paclitaxel. De eerste 4 gevolgd door lipegfilgrastim, door sommige ervaren als nog vervelender dan de chemo zelf, lekker dan!
Dan natuurlijk allerlei kleinere keuzes;
Ga ik proberen mijn haar te behouden door mijn hoofd te laten koelen tijdens de chemo? Een koel hoofd is op zich natuurlijk nooit weg, maar ditmaal is het letterlijk. De kans dat je haar blijft is 50%, daar doe ik het voor. Ondertussen natuurlijk wel een pruik of leuke sjaal enzo bedenken, voor het geval ik in de verkeerde 50 % zit, of het gewoon te lang vind duren of het te koud vind. Nadeel is namelijk dat ik veel langer in het ziekenhuis ben, want moet worden voorgekoeld en ook het opwarmen duurt weer even.
De kap meten, ding moet namelijk precies passen anders werkt het niet, heb je wel kopvries en geen haar, was confronterend; allemaal mensen in een zaal aan een infuus…… daar lig ik vanaf 3 november ook.
Andere keuze is, of liever gezegd was de picc-lijn. Als ik de behandelingen tel dan moet ik sowieso 20 keer een infuus toegediend krijgen en mijn aderen hebben de gewoonte zich al bij de eerste keer te verstoppen. Toch zei ik volledig overtuigd, “ik ga het eerst gewoon met iedere keer een infuus proberen”! 5 maanden met een aftap- en inspuit-punt op mijn arm te lopen leek mij niet handig, leuk, gezellig of wat dan ook!
Een uur na deze uitspraak moest ik bloed af laten nemen en kwam ik daar met op beide armen een pleister uit. Links twee keer geprikt en niks, rechts bij de tweede keer een beetje gelukt. Wel tikken en heen en weer met de naald, maar twee buisjes gevuld. Keuze was gemaakt, vandaag aan de oncologisch verpleegkundige bevestigd, dinsdag 2 november beschik ik over een picc-lijn. Straks bestel ik op de site www.picclinefashion.com 3 beschermhoesjes…
En dan wel of geen wenkbrauwen? Microblading. Kan heel natuurlijk, maar dan ben ik wel al even een clown voordat het echt nodig is. Andere kant van het verhaal is dat het natuurlijk behoorlijk lullig staat om geen wenkbrauwen te hebben en dan kan micorblading niet meer en wordt het verven en tekenen. Dus ik loop voor de troepen uit een paar dagen voor gek, of daarna voor een half jaar. Dus dochter lief weet een goed adres en doen. Hopelijk kan dat in de herfstvakantie!
Over blijven de zorgen.
Sommige mensen ondergaan deze chemo fluitend, anderen zijn 5 maanden echt ziek en ik? Dat weet je dus van te voren niet en dat maakt het lastig inschatten.
Heb ik nu nog 4 gezonde weken die ik vol moet proppen of niet? Soms denk ik van wel en soms ook niet
Feit is nog steeds dat ik nu helemaal niet ziek ben en mij prima voel!
Ondertussen vandaag bestraling 3