Vandaag een kutdag!
Eergisteren de tweede chemo. Ging allemaal prima, pijn in mijn hoofd van de ijskap, maar lekker rustig zitten werken en verder nergens last van.
Blij met de opmerking van de verpleegkundige, dat als ik nu nog geen haarverlies heb, dat de kap zijn werk doet. Yeah dacht ik, de kopvries verbijtend.
Gisteren de prik om de afweer weer op gang te brengen, rode wangetjes en een klein beetje verhoging, maar allemaal prima te doen en het leven gaat gewoon lekker door.
Gisteravond haaruitval! Dochterlief geappt met de foto van mijn uitgevallen haar op de grond; “heb ik dit altijd mop”? Beng Beng, trap af: “Nee”!
Wij meteen in de actie en allerlei tutorials op YouTube gezocht én gevonden voor het maken van mooie tulbanden, hoofddoeken. Ik vond weinig leuks, maar kan volgens dochterlief ook niet zoeken en denk in vakjes, wat ze sowieso niet goed vindt. Ik eigenlijk ook niet!
Pruik heb ik niet, mutsjes en andere dingetjes ook niet, maar mijn haar heeft vanmorgen wel besloten mijn hoofd te verlaten. In tranen mijn lief gebeld… en die tranen komen af en aan.
Natuurlijk was de kans groot dat dit zou gebeuren en natuurlijk is het tijdelijk …. Maar tijdelijk is wel 5 maanden kaal en dan langzaam weer nieuw haar.
Wat vind ik daar nou zo erg aan? Zoveel!
- Kaal vind ik lelijk.
- Iedereen ziet dat ik kanker had en denken dat ik het heb (nog steeds stom dat dit allemaal preventief is!) En of je het nou had of hebt, boeit niemand.
- Ik hou ineens van dat dunnige haar van me.
- Pruiken jeuken en zijn nep.
- Hoofddoeken zijn prachtig, maar dan moet ik dat wel leren doen en mooie sjaals vinden.
Gisteravond dacht ik nog een paar dagen tijd te hebben, vanmorgen werd wel duidelijk dat dit niet het geval is.
Dus volgende week met een doek op mijn hoofd de wereld in. Moet dan godverdomme wel een mooie zijn!
En terwijl ik dit schrijft belt zoon 1 dat de moeder van zijn maatje op werk klaar is met de behandeling en de pruik én dat ik deze mag lenen, prachtige pruik en superlief.